-pou sai re?
 -Εδω κατω.
-pou?
-κατω
-sthn kolash?
-ναι
-egw pou eimai?
-δεν ξερω,εσυ ξερεις
-gia na se rwtaw den kserw.
-για να μην ξερεις,εισαι στο πουθενα.
-plhgwnomai.
-ολοι μας.
-ma egw eimai sto pouthena.giati na plhgwthun alloi gia mena?
-γιατι ακομα κ αν εισαι στο πουθενα μπορεις να πληγωνεις τον αλλο.υπαρχουν 2 ειδη κακων πραξεων,αυτες που κανεις,και αυτες που παρακολουθεις να γινονται και δεν κανεις τιποτα για να τις εμποδισεις
-kai giati na katalogistei auth pou dn ekana tipota se mena?
-γιατι εχεις.ολοι εχουν κανει κατι κακο,κ εσυ το ιδιο
-pws eisai toso sigourh absinthia?
-γιατι ξερω το ανθρωπινο ειδος,και μη με λες αμπζινθια,με τρομαζει

Να το ξερεις μωρο μου,η μονη αληθεια ειναι ο Ερωτας.

 Μα μια μερα,σε δυο χρονια θα ξαναρχισω να γραφω τραγουδια.Θα ειναι ολα δικα σου,και θα σου δινω το ειναι μου γιατι αυτο αξιζεις,θα σου δινω τα παντα μου κ ας μην εχω πολλα,θα βαφω τα μαλλια μου πρασινα και ισως τοτε θα σ αρεσει -οχι οπως τωρα,και θα 'σαι εκει για μενα εστω και για λιγο,θα μπορεσω να πω πως δεν εφυγες ποτε ακομα κ αν φυγεις και θα πεθανω και θα σου αφησω κληρονομια ολες τις παλιες μου μουσικες και τους δισκους μου και να σε ξαναγνωρισω σε αλλο σωμα στην Ισπανια και να κοιμομαστε ξανα κατω απο τα δεντρα πανω στο γρασιδι και να σου χαιδευω τα μαλλια και να σου μιλαω απλα γιατι εσυ με σημαδεψες και με σημαδευεις και θα με σημαδεψεις γαμωτο σου και θα αγαπιομαστε κατω απο τον μεσημεριανο ηλιο και θα μπεις μεσα μου και δεν θα πονεσω και θα κλαιω για σενα σαν να μην υπαρχεις και θα παμε μονοι μας να μεινουμε στην Ισπανια,ενταξει?ηδη μαθαινω Ισπανικα,και σε παρακαλω να ρχεσαι να με βλεπεις αν τρελαθω η αν δεν αντεχω αλλο,και σε παρακαλω ακομα πιο πολυ να μ αγαπας,ενταξει?

With the decadance I suffer every night

 Ηρθε ο καιρος το εμβρυο να βγει απο τη μητρα της μανας του.
 Νιωθει σιγα σιγα να πλησιαζει προς τον αερα.Το ενοχλει ο αερας.
 Ειχε συνηθισει εκει μεσα.
 Απο στιγμη σε στιγμη θα του κοψουν τον ομφαλιο λωρο.
 Και θα βγει γεματο αιματα,τσιριζοντας με νευρο για τον ερχομο του σ αυτο τον κοσμο,
 οπως θα τσιριζει για το υπολοιπο της ζωης του,γιατι αυτος ο κοσμος ειναι σκατα.
 Κριμα που δεν το ξερει ακομα.Ντροπη στη μανα που το γεννησε.


 Μα.Τα νευρα μου,αληθεια.Το ξερω πως ειναι φαση,το ξερω πως ειναι μεταβατικη,τις ξερω ολες αυτες τις αηδιες και μπλα μπλα μπλα.Το θεμα ειναι πως δεν ξερω ποτε θα περασουν.Νιωθω σαν να συρρικνωνεται το κρανιο μου και να πιεζεται ο εγκεφαλος μου.

Κυριακες.

 Τα πρωινα της Κυριακης ειναι παντα τα πιο μοναχικα.
 Το δωματιο μου μυριζει ενα θεσπεσιο πανακριβο αντρικο αρωμα.Ο ξανθος ιδιοκτητης του ξυπνησε,εριξε το σεντονι πανω μου και χωρις να παρει πρωινο εφυγε πριν απο κανα 2ωρο,και μ αφησε μονη μου.Και μολις ξαναπεσα στη μιζερια μου.Ασε που σε 10 λεπτα εχω μαθημα.
  Οχι πως το χτεσινοβραδυνο παρτυ ηταν ασχημο.Υπεροχο ηταν.Ημουν κουρασμενη,αλλα χορεψα μεχρι τελικης πτωσεως,τα ποτα ηταν υπεροχα,ασε που ειδα τους παλιους γνωστους.Οταν μου μιλησε ο Αλεξ και ο Βασιλης ειδικα,ενιωσα πολυ ομορφα,οτι ανηκα εκει,σαν να μου ψιθυριζε το κλαμπ "εδω ειναι το δευτερο σπιτι σου,μη φοβασαι,ολα θα πανε καλα".
 Νιωθω μια μικρη λυπη βεβαια,να χαραμιζομαι σε ασημαντους ερωτες,ερωτες του μετρο και του ηλεκτρικου,σκεψεις και πραξεις του 5ωρου,αλλα δεν γαμιεται.Ολοι αυτοι οι ηλιθιοι που ενδομυχα ζηλευω,οι οποιοι ισχυριζονται οτι εχουν βρει τον ερωτα της ζωης τους,μου προκαλουν μια ριγη στη σκεψη οτιδηποτε μονιμου και ηρεμου.
 Εχω την εντυπωση,πως πλεον με χαρακτηριζει μια απαθεια,μια ελλειψη ενδιαφεροντος για...ε λοιπον,τα παντα.Εγιναν πολλα καλα,και πολλα κακα ταυτοχρονα το τελευταιο διαστημα,και το μονο που εκανα ηταν να αδιαφορω.
 Χρειαζομαι ενα καφε.Για να ξυπνησω.Εναν καλο καφε.Οχι σαν το φλιτζανακι που ηπια πριν
 Σκεφτηκα κατι πολυ απλο και συνθετο παραλληλα.Δες την αλφαβητο,ενταξει?Τα γραμματα,σχηματιζουν λεξεις.Οι λεξεις βγαζουν νοημα.Ομως το αλφα,εμεις το καναμε αλφα.θα μπορουσε να προφερεται οπως το καπα.Και η λεξη μηλο,εμεις της δωσαμε νοημα.Θα μπορουσε να σημαινει τραπεζι.Και να λεμε μην ακουμπας τα ποδια σου στο μηλο.
 Το ιδιο ειναι και με τους ανθρωπους.Ειναι τρομακτικο το πως με μερικους τη μια μερα ειμαστε αγνωστοι.Και περναει λιγος καιρος και τους αφηνουμε να μπουνε μεσα στη ψυχη μας,στο μυαλο μας,να ξερουν τις σκεψεις μας.Ενας αγνωστος μπορει να μας κανει κουρελι.Δεν παυει να ειναι ποτε αγνωστος,γιατι ποτε δεν ξερεις πραγματικα τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να νιωσεις τον πονο τους,δεν μπορεις να νιωσεις τον δικο μου πονο,γιατι ο πονος ειναι εγωιστικος και παροντικος,σε καιει,σε τσακιζει αλλα οταν περναει σου αφηνει μονο την αναμνηση.
.
 ΥΓ..Γιατι να ξερεις,εσυ με τσακισες.Οχι ο αλλος,ο αλλος,ο "σιχαμενος" με τσακιζε 9 μηνες με τον δικο του τροπο,επειδη ηταν καθαρμα και το ηξερα απο την αρχη,ηταν επιλογη μου.Απο εσενα,δεν περιμενα τιποτα τετοιο.
 Κ οχι για κανενα αλλο λογο,ισως τελικα ποτε δεν καταλαβες ποια ειμαι.Τωρα που το σκεφτομαι,ουτε εγω καταλαβα εσενα.Κ ας λεγαμε το κλασσικο"μονο εσυ με καταλαβες,μονο με εσενα νιωθω ετσι",που τωρα λες πως δεν ισχυει.


 Α,οχι.δεν θα το αφησω εδω.

 Καθε μερα,δεν ειναι μια ωραια μερα.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ,η στην καλυτερη περιπτωση,βαρετη και μετρια.απλα δεν το εχεις ζησει.Και αν θες να ξερεις,μπορει να ειμαι ενας σωρος απο σκουπιδια,αλλα χαιρομαι,γιατι τουλαχιστον,πρωτου πεσω στη χωματερη,ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΤΙ.Μπορει το μυαλο μου να ειναι αρρωστο,μπορει το σωμα μου να ειναι βρωμικο και σημαδεμενο και η ψυχη μου να σαπιζει,μπορει οπως ελεγες να υποφερω,αλλα τουλαχιστον ποτε δεν φοβηθηκα να ζησω.
 Και εγω,ειδα δυο πινακες.Αυτον με τη θαλασσα,και αυτον με τις νεραιδες.Στον πρωτο,με επιασε εκεινη η τυπισσα που κοροιδευαμε μαζι και ξαφνικα ειναι ειναι τοσο γαματη,και ειπε με το ηλιθιο ψευτικο υφακι που με αηδιαζει "Αχ,μα πως μπορει να ζωγραφιζει τοση ομορφια χωρις να υπαρχει".Και εγω της ειπα πως υπαρχει τοση ομορφια.Εχω δει τη θαλασσα στις 7 το πρωι,εχω δει την ανατολη του ηλιου και την αντανακλαση του φωτος του στη θαλασσα το ξημερωμα,κ εχω νιωσει το κρυο να μου τρυπα το δερμα σαν χιλιαδες μικρες βελονες.

 Εγω ομως,ειδα την ομορφια γιατι ξενυχτισα το προηγουμενο βραδυ.Περασα ωρες στο σκοταδι,για να ξημερωσει πραγματικα.Και το ξερω πως καποια μερα,οπως εκεινο το πρωι,πραγματικα θα ξημερωσω κ εγω.


 

Και οπως θα λεγε και η Κατ

 και οπως φωναζει αυτη η μικρη φωνη στο μυαλο μου,και το σωμα μου,και το μικρο σημειο αναμεσα στα ποδια μου

ΣΕΞ ΠΑΝΤΟΥ,ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ

One day you fall for this boy. And he touches you with his fingers. And he burns holes in your skin with his mouth. And it hurts when you look at him. And it hurts when you don't. And it feels like someone's cut you open with a jagged piece of glass.

 Πανε 6 μηνες που εχω να μαθω νεα σου.Δηλαδη ουσιαστικα νεα σου,περα απο αυτα με τη δουλεια που ψαχνεις.Δεν περασε ουτε μια μερα χωρις να θυμαμαι τι εγινε,σχεδον καθε βραδυ εβλεπα στον υπνο μου το ποσο ασχημα σου φερθηκα.Πλεον σε βλεπω να με πληρωνεις με το ιδιο νομισμα κ εγω υποφερω ακομα κ οταν ξυπναω,αλλα υποθετω μου αξιζει.
 Δεν εχω μπορεσει να ξανανιωσω τοσο ομορφα οπως τη πρωτη φορα που μιλησαμε.
 Κ αυτη η αναρτηση ειναι οντως για σενα.Αν την δεις στειλε κανενα μηνυμα να δω απλα πως εισαι.Η μιλα στη κατερινα και στη λεφη αν δεν θες να μιλησεις σε μενα.Για κανενα αλλο λογο,απλα για να δω τι κανεις.Και να σου πω ποσο λυπαμαι για οτι εκανα.

Θα σας θυμαμαι ολους.
Εσας,τους εραστες μου της μιας νυχτας η και του ενος χρονου.
Σας εχω φυλαγμενους καπου πισω απο τα νευρα του εγκεφαλου μου
Μεσα στη ζαχαρη του καφε μου.Στις ρουφηξιες καπνου σε καθε τσιγαρο.
Σας χαμογελαω.
Και χαμογελαω,οταν ακουω τις φωνες των μικρων παιδιων να παιζουν.
Στις παιδικες χαρες και τα σχολεια.Κ η σκεψη μου ξαναγινε αθωα.

 Ειμαι μακρια απο τα χειροτερα ξενυχτια.Μακρια απο το αιμα στα σεντονια.
Ειμαι εκεινη,στις γωνια του παρκου που καπνιζει.Σαν πουστης.
Εκεινη που προσπαθει να γινει αορατη καθε φορα που περναει μπροστα απο κοσμο.
Εκεινη που παντα κοιμαται.
Εκεινη που εμεινε νεκρη μεχρι να ρθει ο κανενας να την ξυπνησει.

 Σκεφτομαι πως συχνα ο πονος ειναι ο καλυτερος δρομος για την χαρα.
Σε ηρεμει.Σε κανει να εκτιμας το πριν και το μετα απο τη στιγμη μηδεν.
Σου δειχνει τα λαθη σου με τον χειροτερο τροπο,ωστε να μην τα επαναλαβεις.

Κρυβομαι κ εγω.Κρυβομαι πισω απο το υφασματινο καλσον μου,στα κρυα πρωινα του Νοεμβρη
στους καφεδες και τις εξομολογησεις,
στις στιγμες που εχω μεινει μετεωρη
να αναρωτιεμαι,και μετα?μετα τι θα γινει?


 Ισως αποψε να γυρισω νωρις σπιτι.Ισως και οχι.
Αναλογα απο τον σφιγμο της πολης.


Ξερω πως ο εφιαλτης μου ειναι ακομα εκει εξω.Πισω απο τα ευγενικα χαμογελα των κοριτσιων.
Στα προσωπα των δικων μου ανθρωπων.
Στις αγκαλιες που καποτε εβρισκα καταφυγιο.

Αλλα ισως εγω να μαι μακρια απο ολους σας.
Και να καθομαι διπλα σας ησυχη,και μεσα μου να πεταω.Κ εσεις να νομιζετε πως ειμαι ακομα εδω,μαζι σας.